Gród Karmadur

Kapłanka Yeriwy

*Gdy skończyła śpiewać swą pieśń, usłyszała przytłumione głosy za murami. Podeszła do muru, by zobaczyć co się dzieje. Westchnęła obserwując jak kapłan oddala się z dziewczyną na rękach.* - Może i tak miało być... *szepnęła do siebie wpatrzona w dal*

Daeshea

*Nie odpowiedziała mężczyźnie, starając się zachować przytomność. Spojrzała przed siebie na drogę. Nie wiedziała gdzie mogłaby się udać, jedyne miejsce, które znała dobrze oprócz okolicy Grodu była Karczma galimoryjska. Nie wiedziała jednak, czy tam byłaby bezpieczna. Pozwoliła zatem, by mężczyzna sam prowadził, według własnego uznania*

Mavair

*Głośno jęknowszy ocknął się, a gdy próbował się podnieść jego ciało zalała nowa fala bólu. Próbował sobie przypomnieć co mu się stało, jednak nie potrafił...*
- Co mi się stało? *spytał gdy zauważył kapłankę.*

Kapłanka Yeriwy

- Potknąłeś się Panie i w głowę uderzyłeś... *rzekła odwracając się od muru* - Jak się czujesz? *spytała z troską w głosie*

Mavair

-Jakaś dziewczyna upadła, a ja... chyba ją znam. Moja głowa już się lepiej czuje.
*Stanął chwiejnie na nogach, po czym zaczął otrzepywać płaszcz z pyłu...*

Nimorn

* Powoli otworzył oczy wdychając otaczający go zapach żywiczny. rozejrzał się dookoła stwierdzając, iż na trawie pod drzewami leży. Rumak jego pasł się nieopodal. Usiadł rozglądając się wokół i przypominając sobie niedawne wydarzenia. Westchnął kiedy uzmysłowił sobie, iż usnąć tu musiał, gdy już Threz z Dash widać nie było. Wstał i chwyciwszy wodze powlókł się ku Grodowi. Nie przekroczył jednak bramy, a puściwszy Belegola, aby pasł się nadal, sam usiadł w progach Grodu o mur się opierając. *

Kapłanka Yeriwy

- Jeśli zatem macie jeszcze sił... *rzekła do niego spoglądając na wracającego Nimorna* - Myślę, iż Dowódcy przydałoby się teraz towarzystwo... *powiedziała do mężczyzny wymownie*

Mavair

-Może i macie rację...Nasza znajomość nie zaczęła się zbyt dobrze
*Pomasował odruchowo głowę...*
- Ale raczej nie moje towarzystwo. Ja pójdę do karczmy, ale jeśli chcecie to odwiedżcie mnie tam czasem...
* Kroki swe skierował w głąb Grodu.*

Nimorn

* Westchnął w końcu, jakby z dalekiej podróży do rzeczywistości wracając. Zagwizdał na wierzchowca swego, a podniósłszy się chwycił go za wodze i do Grodu wszedł. Zamknął za sobą bramę, a kapłankę zauważywszy przystanął na chwilę w oczy jej patrząc. Po chwili bez słowa skinął strażnikowi i ruszył wolno ku stajniom. *

Bartimeus

*Nogi elfa zaprowadziły go na teren wolny od drzew , piach pod butami rzęził wybijając rytm , niczym ostatnie minuty przed śmiercią. Pozostał tylko długi ślad bo zwisającym żelastwie , jak zapisany w historii - Bartimeus . Światło padło na barda , lecz on nie zwrócił na nie uwagi , przyzwyczaił się do wiecznych ciemności , chociaż było coraz cieplej. Nic go nie obchodziło...
Usta wciąż wyginały się wypuszczając te same słowa...*
- I nigdy się nie odrodzi...

Bartimeus

*Niespodziewanie podniósł głowę do góry , przed nim rósł duży gród , widział go , a raczej pamiętał , pojedyncze obrazy migotały mu przed oczami budując ogólny widok otoczenia. Bartimeus zakaszlał krwią plamiąc trakt , na którym się znajdował , było to normalne , od jakiegoś czasu...*
- I nigdy się nie odrodzi...

Bartimeus

*Dochodząc do kamiennej ściany przysiadł na chwilę i wypuścił orez z dłoni . Chwilę szukał chrustu na opał , aż wreszcie wrócił do pierwotnego miejsca. Nadstawiając dłonie nad kupkę chrustu czuł na skroni wciąż podmuchy chłodnego wiatru. Minął czas długi , ciepło zaczeło wreszcie emanować z dłoni Bartimeusa , gałązki zajmowały się płomieniami , które tańczyły wesoło w smutnych oczach barda . *
- I nigdy się nie odrodzi...
*Przymknął oczy nad ogniskiem wyrazy te w mowie zapisując . Złożył ręce na klatce piersiowej korzystając z nikłego ciepła paleniska*

Strażnik

* Spojrzał z murów w dół zauważywszy ogień opodal Grodu. Zmarszczył brwi widząc postać w łąchmanach obok. *
- Cóżeś za jeden i czemu tu ogień palisz jakbyś Gród podpalić chciał? * Zawołał donośnie. *
- Zgaś go i do bramy podejdź cobym wiedział kim jesteś i czego tu szukasz.

Bartimeus

*Usłyszał znajomy głos, nie podniósł łba , tylko posłusznie zagasił ognisko przysypując przyniesionym piachem . Gdy ostatni płomyk zagasł powstał z miejsca i poszedł do miejsca , które wskazał strażnik . *

Strażnik

* Zszedł z murów i wrota otworzył. Poznawszy stojącą postać usmiechnął się lekko. *
- Przepraszam, Panie, nie poznałem Cię z góry. Dobrze się czujecie? Wejdźcie, pewnie do kwatery swej pójść chcielibyście. * Podszedł do niego spoglądając na twarz. *