Gród Karmadur

Nimorn

* Kiedy przejeżdżali popatrzył na przykryte kocem ciało. Z jego oczu popłynęły łzy. Gdy wóz przejechał wzniósł wzrok ku górze. Chwilę stał tak, po czym, nie przejmując się mokrą twarzą, ruszył ku stajniom. *

Wędrowiec

*Spomiędzy drzew wyszła wysoka postać okryta brązowym płaszczem. Przez plecy miała przewieszony kołczan ze strzałami i krótki łuk, miecz ukryty w jaszczurze przyczepiony był do pasa. Postać rozejrzała się do okoła i utkwiła wzrok w bramie. Po chwili podeszła do niej i uderzyła w nią z całej siły pięścią ukrytą w ćwiekowanej rękawicy *

Nimorn

* Strażnik wychylił się zza murów spoglądając w dół. Zobaczywszy wysoką postać u bramy zakrzyknął. *
- A kogóż to niesie do Grodu? I czemuż tak wali we wrota nasze?

Wędrowiec

*Uniósł głowę i spojrzał na strażnika. Twarz ukryta była w cieniu kaptura. *
- Witaj szlachetny strażniku tego oto grodu! *Przeniósł wzrok na bramę i dotknął jej *
- Nie mam imienia. Wszyscy mnie nazywają wędrowcem albo podróżnikiem.
A uderzam tak, bo zazwyczaj strażnicy śpią miast pilnować bramy. *Zachichotał i znowu spojrzał na strażnika *
- Wpuścisz mnie? Jeśli chcesz broń zostawie tutaj.

Novisiliel

-Wejśc to kazdy chce. Tak łatwo powiedzieć "chcę wejść".
*Powiedział strażnik poważnym tonem.*
-My wpuszczamy tylko wazne osobistości na teren Grodu. Nigdy nie wiadomo, kto się napatoczy...
*Drugi strażnik stojący na murze obrzucił uważnie spojrzeniem czekającego na wpuszczenie mężczyznę i skrzywił się pod nosem.*
- Psiamać, jakowy włóczęga. Pewno przylazł tu żerować na ludzkiej pracy. Nie nasza sprawa..
*Mruknął, nakazując ręką swemu koledze, by otworzył bramy. W końcu pozwolił sobie na nieco wymuszony uśmiech*
-Witamy w Grodzie Karmadur, Panie. Wchodźcie i lepiej nie wychodźcie, bo na poźniejszych wartach nie będzie tak miłosiernych strażnikow jak my.

Wędrowiec

*Pokręcił głową i mruknął *
- A ponoć gościnny ten gród jest... *Poprawił kołczan i wszedł do środka. Rozejrzał się uważnie *
- Aha. Łapcie! *Rzucił dwie sakiewki strażnikom wypełnione szafirami *
- To za to, że mnie wpuściliście. Aha i powiedźcie mi moi drodzy gdzie tu znajdę dowódce tego grodu?

Novisiliel

*Strażnik spojrzał ze zdziwieniem na pełne sakiewki, po czym podniósł je i schował do kieszeni wzruszając ramionami. Nie czuł się poniżony czy coś, był po prostu zdumiony takim zachowaniem. Oparł się na swej halabardzie patrząc jak jego kompani zamykają bramę , po czym znowu skierował wzrok na przybysza*
-Dowódcę Grodu? Możliwe, że gdzieś w centrum Grodu.. a jeśli Panie, go nie znajdziecie to radzę posłańca wysłac. Oczywiście, jesli macie jakąś sprawę, możesz też Panie, poszukac Damy Grodu.. także gdzieś w centrum byc powinna.

Wędrowiec

*Nisko się ukłonił *
- Dziękuje *Cicho powiedział i skierował swe kroki do centrum Grodu *

Wędrowiec

*Stanął przed bramą i spojrzał na strażników *
- Żyjecie tam? *Krzyknął *
- Chciałbym wyjść!

Novisiliel

*Jeden ze strażników spojrzał z murów na krzyczącego jegomościa i skrzywił się nieznacznie. Zagwizdał głośno, i po chwili dało się słyszec odgłos kroków innego strażnik, a potem brama się zaczęła powoli otwierac. Strażnik skinął uprzejmie mężczyźnie*
-I nie trzeba tak krzyczec.. Głusi nie jesteśmy..

Wędrowiec

- Zawsze tak mówicie... *mruknął i rzucił strażnikowi szmaragd *
- Mam nadzieje, że jak tu wrócę to życzliwiej mi otworzycie bramę *Zachichotał i ruszył traktem nucąc *

Novisiliel

*Strażnik podrzucił w dłoni szmaragd i uśmiechnął się chytrze, patrząc za oddalającym się mężczyzną*
-Im więcej świecidełek.. tym życzliwsze powitanie.
*Zachichotał jeszcze. Brama z powrotem zamknęła się, czekając na kolejnych gości*

Nimorn

* Włócząc się po Grodzie podszedł do bramy. Uśmiechnąwszy się do strażników otworzył ją i zostawiając ją lekko uchyloną wyszedł przed Gród. Stanąwszy przed bramą obserwował życie okolicy. *

Novisiliel

*Widząc uchyloną bramę, uniosła brwi i rozejrzała się po okolicy podejrzliwie szukając powodu dla którego wrota Grodu są otwarte. Nie zobaczywszy niczego dziwnego, ani inetersującego ruszyła przed siebie wychodząc z Grodu. Na jej ustach pojawił się złośliwy uśmieszek kiedy zobaczyła dowódcę wpatrzonego w krajobraz. Powoli, cicho stawiając stopy podeszła do niego i stanęła z tyłu. * -Czego tak wypatrujesz?

Nimorn

* Drgnął lekko usłyszawszy jej głos. Uśmiechnął się odwracając i spoglądając na elfkę. *
- Obserwuję.... krajobraz. Podziwiam go. Dawno nie przyglądałem mu się, cały czas w Grodzie lub szybko szlakiem się jeździ. A on przecież taki piękny. I zawsze wiosenny. * Rzekł po czym znów zwrócił oczy w stronę horyzontu, obserwując krainę lekko rozmarzonym spojrzeniem. *