Gród Karmadur

Bartimeus

*Podniósł ją na ręce , kolana ugieły mu się pod ciężarem . Paraliż objął jego ciało , w głowie wirowała mu pustka zbędnych myśli. Uczucie niczym sztylet w serce jego wdarło się...*

Zielarka

*ocknęła się i spojrzała na niego* - Co Ci jest *zapytała z niepokojem, nie zważając na to, że krew z ran wsiąka w suknię zostawiając na niej brunatne plamy*

Bartimeus

*Usłyszał słowa dziewczyny , które echem odbijały się w jego głowie*
-Mi?
*Spytał ze zdziwieniem wpatrując się w Zielarkę*
-Do Beatrice ruszmy lepiej...
*Urwał wpatrując się w głębokie rany*

Zielarka

*ból ogarniał całe jej ciało, a rany obficie krwawiąc pozbawiały ją sił, lecz zatrzymała go delikatnym gestem dłoni* - Muszę Ci coś powiedzieć, bo to ważne i muszę to zrobić teraz nim... *spuściła wzrok* - Nie mogę iść do Grodu *szepnęła spieczonymi od gorączki ustami*

Bartimeus

*Zakłopotanie dało się widzieć na jego twarzy*
-Mów więc
*Było mu ciężko zrozumieć słowa dziewczyny*

Zielarka

- To było dawno temu moja praprapra babka spotkała kiedyś mężczyznę, w którym się zakochała *zaczęła swą opowieść* - Ale, że był to zwykły kowal jej ojciec, a mój praprapra dziad postanowił się go pozbyć. Do teg zadania wyznaczył swego nadwornego kapłana i maga, ale ten zarządał, jako zapłatę mej praprapra babki, a mój praprapra dziad zgodził się na to *przez chwilę łapała ciężko powietrze, a potem ciagnęła dalej* - Gdy kowal już nie żył mag przyszedł po zapłatę, ale moja praprapra babka nie zgodziła się, wtedy wściekły mag zaklął ją i mego praprapra dziada w wilki, bo uznał, że ten go zdradził *podniosła na niego swe zielone oczy* - Mój ród miał przez to wyginąć, ale stało się coś dziwnego, moja praprapra babka znała się na zielarstwie i magii i nim klątwa zadziałała rzuciła zaklęcie na nasz ród, od tej pory jedna z nas, bo dotyczy to tylko kobiet może przyjmować ludzką postać, aby szukać ziela, które zdejmie z nas tę klątwę. Zapewne zapytasz jak to się zdzieje, że skoro jestem sama z mego rodu, to rodzimy się *zarumieniła się mocno* - To reszta tej klątwy, gdy czas nadchodzi zmieniamy się w wilczyce, a wtedy jeden z naszych mężczyzn zamienionych w wilki *zadrżała* - Kiedy jest już po wszystkim znowu przyjmujemy postać kobiety, aby doczekać porodu i przekazać wiedzę córce, aby ta mogła kontynuować naszą pracę, to znaczy szukanie ziela, które pokona tę klątwę *nie patrzyła mu w oczy* - Gdy córka jest już samodzielna zmieniamy się w wilczyce na zawsze *łzy stanęły w jej oczach*

Bartimeus

*Zmartwił się , gdy usłyszął opowieść ukochanej*
-Nie masz córki... prawda?
*Spytał całkowicie bez przekonania. Strata swej miłości nei mogła mu się zdarzyć , to byłby dla niego koniec...*

Zielarka

- Mój czas niedługo nadejdzie Barti *rzekła smutno i podparłszy się podniosła z ziemi* - Dlatego muszę wracać i szukać dalej nim ja *ukryła twarz w dłoniach i rozpłakała się* - To ziele bardzo trudno znaleźć *łkała*

Bartimeus

-Threzgola kapłana o radę winnaś spytać
*Otarł łzy dziewczynie*

Zielarka

- Nie *wzgrygnęła się* - On nie pomoże w poszukiwaniu Ziela Andromedy *zachwiała się lekko na nogach, więc szybko drzewa się przytrzymała* - On nie pomoże *jęknęła czując jak zaczyna jej się kręcić w głowie*

Bartimeus

-Co więc ja pomóc mogę
*Wyszeptał , lecz chwilę później żałował , że te słowa padły z jego ust*

Zielarka

*uśmiechnęła się do niego słabo* - A chcesz pomóc ? *zapytała cicho*

Bartimeus

-W czym tylko zapragniesz , lecz wpier wyzdrowieć musisz...

Zielarka

- Nie chcę wracać do Grodu, zabierz mnie do siebie *jęknęła czując jak nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Osunęła się pod drzewem na kolana i dyszała ciężko* - Do Ciebie Barti *jej głos był coraz cichszy*

Bartimeus

-Nie zdążymy kochana , duch Ci odejdzie , zanim tam dotrzemy. Dlaczego nie gród?
*Nie mógł na to pozwolić*